Περὶ παιδῶν

Οἱ μὲν παιδὲς ὑμῶν οὐκ εἰσὶν οἱ ὑμέτεροι παιδές.
Οὗτοι δ’ εἰσὶν υἱοὶ καὶ θυγατρὲς τοῦ βίου ἱμέρου ἑαυτοῦ.
Ἥκουσιν ὑμῖν ἀλλ’ οὐκ ἀφ’ ὑμῶν,
καίπερ μὲν ὄντες σὺν ὑμῖν, εἰσὶ δ’ οὐχ ὑμῶν.

Ὑμῖν μὲν ἔξεστιν παρέχειν αὐτοῖς τὴν ἀγάπην ὑμῶν,
ἀλλὰ δ’ οὐ τὰ νοήματα.
Τὰ γὰρ αὑτῶν νοήματά ἐστιν αὐτοῖς.
Ὑμῖν μὲν ἔξεστι χωρεῖν τὰ αὐτῶν σώματα,
        ἀλλὰ δ’ οὐ τὰς ψυχάς.
Αἱ γὰρ αὐτῶν ψυχαὶ οἰκοῦσιν ἐν τῷ οἴκῳ τῷ τοῦ αὔριον,
ὃν οὐκ ἔχετ’ εἰσέρχεσθαι, μηδ’ ἐν ὀνείροις.
Ὑμῖν μὲν ἔξεστι πειρᾶσθαι εἶναι ὥσπερ οὕτοι,
        ἀλλὰ δ’ οὐκ αὐτοὺς ποιεῖν ὥσπερ ὑμᾶς.
Ὁ γὰρ βίος οὐ παλιμβαίνει οὐτὲ μένει ἐν τῷ χθές.

Ὑμᾶς δ’ ἐστε τόξα ἀφ’ ὧν οἱ παιδὲς ὑμῶν βάλλονται ζῶντα ὄντα τοξεύματα.
Ὁ δὲ τοξότης ὁρᾷ τὸν ὑπὲρ ὁδῷ τοῦ ἀπείρου σκόπον,
καὶ ὑμᾶς κάμπτει τῷ ἑαυτοῦ κράτει
        ἵνα τὰ ἑαυτοῦ τοξεύματα πέτηται ταχὺ πόρρω τε.
Κάμπτητε τῇ τοῦ τοξότου χειρὶ εἰς ἡδονήν,
Καίπερ μὲν γὰρ ἀγαπῶν τόξευμα πετόμενον,
καὶ δ’ ἀγαπᾷ τόξον ὂν βέβαιον.