Μοιρῳδὴ Ὑπερίονος

Πατέετ’ ἐν ἄνω φωτὶ
  ἐφ’ ἁπαλῇ γῇ, ὦ δαίμονες μάκαρες!
    Λαμπροὶ θεῶν ἀέρες
      ἡσύχως κινέουσιν ὑμᾶς
        ὡς τεχνίτου δάκτυλοι
          χορδὰς ἁγίας.

Ἀμοίρως, ὡς εὕδων
  νήπιος, πνέουσι θεῖοι,
    ἁγνῶς φυλαττομένοισι
      ἐν κοσμίῃ κάλυκι
        ἀνθέει συνεχῶς
          αὐτοῖσι δαίμων,
            καὶ μάκαρ’ ὄμματε
              βλέπετον ἐν ἡσύχῃ τε
                συνεχεῖ τε λαμπρότητι.

Ἡμῖν δ’ ἐδόθη,
  τὸ ἐν οὐδενὶ τόπῳ ἡσυχάζειν,
    φθίνουσι, πίπτουσί τε
      οἱ πάσχοντες ἄνθρωποι
        εἰκῇ ἀπὸ μιᾶς
          ὥρας πρὸς ἄλλην,
            ὡς ὕδωρ ἀπὸ πέτρας
              βληθὲς πρὸς πέτραν,
                κατ’ ἔτη εἰς ἀσαφὲς κάτω.